Ομιλία Δημ Σαιτάκη
Συνάδελφοι, Λιμενικοί, Αστυνομικοί, Πυροσβέστες, στην ενέργεια και στην αποστρατεία. Συνεχίζοντας τις αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις βρισκόμαστε σήμερα εδώ στο Σύνταγμα, δηλώνοντας την αποφασιστικότητά μας να ακουστεί η φωνή και η αγωνία μας.
Εκ μέρους της ΠΕΑΛΣ χαιρετίζω αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση καταγγελίας και διαμαρτυρίας!
Βρισκόμαστε σήμερα και πάλι εδώ προκειμένου να πούμε ακόμα ένα βροντερό όχι στην απαξίωση και τον εμπαιγμό
Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στα ψέματα ΚΑΙ στις κούφιες υποσχέσεις.
Ενάντια στην πολιτική που θυσιάζει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, που κατακτήθηκαν με αγώνες.
Στο πρόσωπο της χώρας μας και των ενστόλων δοκιμάζεται ο νομικός και πολιτικός πολιτισμός της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.
Τα τελευταία δύο χρόνια που ήρθαν να προστεθούν στα βάρβαρα μνημονιακά χρόνια των τελευταίων πέντε ετών, μας δίδαξαν πολλά.
Δύο χρόνια δεσμεύσεων, καλών προθέσεων και υποσχέσεων.
Τα αποτελέσματα «χρήσης» αυτών των τελευταίων δύο ετών μιλούν από μόνα τους….
Αυτό που ζήσαμε είναι νέες περικοπές μισθών, συντάξεων, περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας, μη συμμόρφωση του Κράτους με τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων καθώς και νέες περικοπές των προϋπολογισμών των οργανισμών που υπηρετούμε με άμεση επίπτωση στο αξιόμαχο αυτών.
Η διχρωματική κυβέρνηση υπό το βάρος της κατακραυγής των εργαζομένων βρίσκεται πλέον σε κατάσταση πανικού, ανίκανη να αντιδράσει στοιχειωδώς στο πλαίσιο της λογικής και των δεσμεύσεών της και επιτίθεται διαρκώς σε όποιον επιχειρεί στοιχειώδη κριτική.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Δεν υπερασπιζόμαστε συντεχνιακά κεκτημένα και προνόμια.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι το ένστολο προσωπικό δε μπορεί να συνεχίσει ν’ αντιμετωπίζεται με τρόπο άδικο.
Έχουμε διατυπώσει ισχυρά επιχειρήματα που αποδεικνύουν περίτρανα τις ειδικές συνθήκες εργασίας, την απλήρωτη υπερεργασία, δηλαδή τη «μαύρη» εργασία, το επικίνδυνο του επαγγέλματος, που έχει «προσφέρει» μέχρι σήμερα ποταμό αίματος.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτή η πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεται, αντίθετα συνεχίζεται η ισοπεδωτική και άδικη αντιμετώπισή μας.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να αναφερθώ ως εκ της θέσης μου, εν συντομία, στα προβλήματα που εμείς οι Λιμενικοί αντιμετωπίζουμε ως στελέχη αλλά και ως Οργανισμός.
Δυστυχώς, από την προηγούμενη συνάντησή μας στο «πεζοδρόμιο» τίποτα δεν άλλαξε για τα λιμενικά δρώμενα σε όλα τα επίπεδα. Το μόνο που προστέθηκε είναι ένας ακόμη χρόνος μιας κατ’ επίφασιν «κινητικότητας» και υποσχέσεων.
Ανύπαρκτο νομοθετικό έργο, ελάχιστες πρωτοβουλίες για την λειτουργία του Οργανισμού αλλά και την βελτίωση της υπηρεσιακής, επαγγελματικής και προσωπικής καθημερινότητας των στελεχών.
Ούτε καν τα αυτονόητα μιας δήλωσης στήριξης, μιας πράξης αλληλεγγύης ή ακόμα ακόμα μιας δέσμευσης με συγκεκριμένη ημεροχρονολογία.
Η οργανική δύναμη του Λιμενικού δεν αποκαταστάθηκε, παραμένει μειωμένη κατά 2500 θέσεις προσωπικού, όπως επίσης δεν αποκαταστάθηκαν και οι οργανικές συνθέσεις των Λιμεναρχείων που εξακολουθούν να παραμένουν ελλιπείς.
Τα μέσα που διαθέτουμε πλωτά, χερσαία, εναέρια εξακολουθούν να είναι λιγοστά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία παλαιάς τεχνολογίας που λόγω της εντατικής χρήσης τους παρουσιάζουν συχνές βλάβες, με αργές αποκαταστάσεις, τόσο λόγω έλλειψης χρημάτων όσο και ενός δαιδαλώδους γραφειοκρατικού συστήματος.
Την συντήρηση και την αποκατάσταση σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα οι Προϊστάμενοι των Λιμενικών Αρχών μέσω χορηγιών από ιδιώτες.
Όσο για τις συνθήκες εργασίας των στελεχών μας… σε τι να πρωτοαναφερθούμε! Στις ελλείψεις σε προσωπικό; Στα εξουθενωτικά ωράρια; Στην έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης; Στην παντελή έλλειψη διοικητικής μέριμνας; Στις ελλείψεις των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας; Στην απλήρωτη εργασία;
Οι ευθύνες για όλα τα παραπάνω βαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τις πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων ετών.
Τους εμπιστευτήκαμε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε ή απ΄όσο άξιζε;
Υπάρχει ελπίδα για την συνέχεια;
Μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Δύσκολα, εάν κανείς «διαβάσει» την πολιτική σκέψη και συμπεριφορά της παρούσας πολιτικής ηγεσίας.
Από τη μια πλευρά η αυθεντία ή οι αυθεντίες και από την άλλη πλευρά εμείς, οι αντιρρησίες, οι κακοί, εκείνοι που δεν θέλουν την αλλαγή. Πρόκειται δηλαδή για ένα «παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα», με προειλημμένες αποφάσεις.
Κατά τα λοιπά, όλα κινούνται σε ένα πλαίσιο ακατάπαυστης και ακατάσχετης υποσχεσεολογίας.
Η πραγματική εικόνα όμως άλλα μαρτυρά, στασιμότητα αν όχι αναχρονιστική αντίληψη.
Όποιος τολμά να αναδείξει προβληματικά πεδία, ή να αρθρώσει αντίθετη άποψη στον δημόσιο λόγο αντιμετωπίζεται ως να έχει διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως, με μια ακατανόητη επιθετικότητα και προσωπικές ύβρεις.
Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος, υπάρχει ελπίδα;
Αναζητείται …. θα λέγαμε .…
Σε κάθε περίπτωση όμως ο αγώνας συνεχίζεται… Στον αγώνα αυτό δεν χωρούν ομαδοποιήσεις και αντιπαραθέσεις, αφού η τύχη όλων μας είναι κοινή και το καθήκον για την προάσπιση των δίκαιων αιτημάτων μας ενάντια στην βαρβαρότητα θα πρέπει να μας ενώνει.
Αγωνιζόμαστε για να αποτρέψουμε τα χειρότερα, για να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα και θα αγωνιζόμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Άλλωστε αυτός που αγωνίζεται μπορεί και να χάσει. Αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει …
Κι εμείς έχουμε μάθει να είμαστε αγωνιστές …
